W skład gminy Biały Dunajec – liczącej ponad 7 tysięcy mieszkańców i 35,5 km kwadratowych powierzchni – wchodzi pięć sołectw: Biały Dunajec, Gliczarów Górny, Gliczarów Dolny, Leszczyny i Sierockie. Gliczarów Górny i Gliczarów Dolny to wsie położone na Pogórzu Spiskim, zaś Leszczyny i Sierockie znajdują się na Pogórzu Gubałowskim.

Biały Dunajec

Centrum administracyjne gminy. Pierwsze wzmianki na temat Białego Dunajca pojawiają się w 1564 r. Akt założycielski (lokacyjny) wsi Biały Dunajec został wystawiony piętnaście lat później – 23 lutego 1579 roku przez starostę królewskiego. Przez lata wieś była największą osadą na przedgórzu Tatr – aż do zaludnienia i usamodzielnienia
się kolejnych miejscowości. Szybki rozwój Białego Dunajca nastąpił w okresie międzywojennym, kiedy to powstała fabryka tektury (1919 r.) i białodunajecka parafia (1938 r.).

Gliczarów (Dolny i Górny)

Gliczarów jest jedną z najpiękniej położonych wsi w paśmie Pogórza Spisko-Gubałowskiego, a dokładnie jego części zwanej Pogórzem Bukowińskim (inaczej Gliczarowskim) , rozciągającym się między doliną Białego Dunajca na zachodzie a doliną Białki na wschodzie Jego powstanie datowane jest na lata dwudzieste XVII wieku, kiedy starosta nowotarski Stanisław Witowski prowadził na Podhalu intensywną akcję kolonizacyjną, zakładając kilkanaście miejscowości. Zasadźcą wsi był Marcin Bafia, którego syn Andrzej otrzymał z rąk króla Jana Kazimierza przywilej na sołectwo w „Gleycarowie”.Wieś lokowana była na prawie wołoskim, co świadczy o tym, że jego pierwsi mieszkańcy zajmowali się głównie hodowlą owiec. Po drugiej wojnie światowej wieś została administracyjnie podzielona na dwie części: Gliczarów Dolny i Gliczarów Górny. Lata powojenne przyniosły ich szybki rozwój – zostały zelektryfikowane, zbudowano drogi, wzrosła liczba mieszkańców. Dzisiaj Gliczarów powoli traci swój rolniczo-pasterski charakter, stając się miejscowością turystyczną. Powstają tu wyciągi narciarskie, pojawiły się restauracje, pensjonaty i gospodarstwa agroturystyczne.

Leszczyny

Leszczyny są niewielką miejscowością położoną na wysokości 840 — 940 m n.p.m. pomiędzy Białym Dunajcem a Sierockiem. Pierwotnie stanowiły przysiółek Białego Dunajca. Pierwsze wzmianki o Leszczynach pochodzą z roku 1620, kiedy to osiedlił się tutaj gazda Bartłomiej Sikoń. Inne znane leszczyniańskie rody to Karciarze, Bukowscy, Lańdowie i Dziadkowcowie. Od roku 1980 Leszczyny stanowią samodzielne sołectwo. Zamieszkuje je około dwustu stałych mieszkańców.

Sierockie

Sierockie – wieś położona na Pogórzu Gubałowskim na wysokości 920-1010 m. n.p.m. Od południa graniczy z Bustrykiem, od zachodu z Czerwiennem, od północy z Bańską Wyżną, a od wschodu z Leszczynami. Sierockie posiada około pięciuset stałych mieszkańców. Ta jedna z najładniejszych widokowo wsi wierchowych na Podhalu dzieli się na następujące osiedla: Stos, Granatówka, Za Pasieką, Koziarowe Smrecki i Wielkie Pole. Pierwsze wzmianki o Sierockiem pochodzą z roku 1648, kiedy to wzgórze zasiedlili pasterze owiec. Nazwiska tych pionierskich osadników to Bobak (o przydomkach Koziar i Dudas), Strączek, Małkuch, Bąk oraz Kwak. Przez kilka stuleci Sierockie należało do gromady Zubsuche skupiającej cztery miejscowości: Ząb, Suche, Bustryk i Sierockie.